Umburðarlyndi sem sjálfsmorð

Vesturlönd eru föst í sjálfsblekkingu. Umburðarlyndi hefur verið gert að nýjum helgisið, þar sem eina syndin er að setja mörk. Við eigum að sýna skilning og samúð, sama hvað. Jafnvel þegar það sem krafist er brýtur í bága við gildi sem hafa gert samfélög okkar frjáls og mannvænleg.

Okkur er sagt að það sé göfugt að afsaka kúgun. Að það sé mannúð að loka augunum fyrir hatri á Vesturlönd. Að það sé hugrekki að þegja þegar almenningsrými eru tekin undir í nafni trúar, þegar konur eru neyddar til að hylja sig og þegar boðað er hatur á öllu sem við stöndum fyrir. Þeir sem þora að mótmæla þessu eru ekki aðeins kallaðir fordómafullir, heldur úthrópaðir sem óvinir samfélagsins.

Sannleikurinn er þessi: Þetta er ekki umburðarlyndi. Þetta er sjálfsmorð.

Tvöfalt siðferði blasir við. Ef hvítur kristinn maður segði að konur ættu ekki að hafa réttindi og að samkynhneigðir ættu að vera teknir af lífi, yrði hann fordæmdur sem „villimaður“. En ef sami boðskapur er fluttur undir merkjum „menningar“ eða „trúar“, þá biðjumst við afsökunar, bara til að forðast að vera stimpluð „fordómafull“ eða sökuð um „islamfóbíu“. Þetta er ekki réttlæti. Þetta er hræsni.

Við erum ekki víðsýn. Við erum undirlæg. Við erum ekki umburðarlynd. Við erum að afhenda menningu okkar og framtíð þeim sem fyrirlíta hana. Þetta er ekki fjölbreytni. Þetta er landnám.

Umburðarlyndi er dyggð aðeins þegar það er gagnkvæmt. Þegar það er notað sem vopn gegn okkur sjálfum verður það að sjálfseyðingu. Vesturlönd standa nú frammi fyrir skýrum valkosti: annaðhvort setjum við mörk og stöndum vörð, eða við látum grafa okkur lifandi undir helgisiðum veikleika.

Spurningin er einföld: Viljum við lifa – eða deyja í nafni umburðarlyndis?