Þegar þeir banka upp á – og trúa því að þeir séu að verja lýðræðið

Klukkan er 06:12 að morgni.
Grár bíll leggur hljóðlega í stæði fyrir utan blokk í þýsku úthverfi.
Tveir lögreglumenn stíga út. Þeir segja ekkert. Kinka kolli.
Þeir eru ekki að elta morðingja. Ekki barnaníðing.

Þeir ganga upp stigaganginn.
Banka.
Maður opnar. Hálfsofandi. Ruglaður.

Þeir útskýra:
Orðin sem hann setti á Facebook voru móðgandi – að sögn annars.

Tölvan verður tekin. Síminn líka.
Það þarf að skoða samskiptin.

Þetta er ekki hefnd. Ekki hótun.
Þetta er framkvæmd laga.
Skyldurík krafa.
Í þágu lýðræðisins.

Lögreglan trúir því að hún sé að verja samfélagið gegn hættu.
Að hún sé í liði með réttlæti og góðmennsku.
Eða hvað?

Á skrifstofu saksóknara ríkir yfirvegun

Skjöl eru undirrituð.
Dómsúrskurðir prentaðir út.
Það er rólegt á ganginum.
Enginn öskrar. Enginn mótmælir.

Þetta er hluti af kerfinu.
Af daglegu verklagi.
Þegar orð verða tilefni að rannsókn.

Ríkissaksóknarinn segir við fréttamann 60 Minutes:

„You are allowed to speak. But there are limits.“

Hann segir það ekki í reiði.
Ekki með hótun.
Heldur eins og læknir sem greinir sjúkdóm:
Þetta eru lögin. Þetta er ramminn. Þetta er nauðsynlegt.

Í Þýskalandi eru orð ekki hlutlaus.
Þau geta sært.
Hvatt til haturs.
Verið undanfari glæps.

Þess vegna þurfa þau mörk. Reglur. Mat.

Og embættismaðurinn trúir því –
af heilum hug –
að með því að afmarka frelsið
sé hann að verja það.

Eða…
Er hann einfaldlega að hlýða skipunum?
Framkvæma það sem valdið krefst?
Koma í veg fyrir að einhver segi „ranga“ hluti –
svo friður haldist í skjalageymslunum?

Þetta er kallað lýðræði.

En þetta minnir sífellt meira á vald. Á eftirlit.

Því það eru ekki milljónir sem krefjast aðgerða.
Ekki tugir þúsunda sem kalla eftir rannsókn á móðgunum.

Þetta eru fáeinar stofnanir.
Fáeinir embættismenn.
Og þau hafa vald.

Vald til að ákveða hvaða orð eru móðgandi.
Vald til að túlka kaldhæðni sem ásetning, hatur.
Vald til að segja að Facebook-póstur ógni almannahagsmunum.

Vald til að senda lögreglu.
Ekki vegna ofbeldis – heldur vegna skoðana.

Ekkert breyttist í einni nótt.

En nú þorir enginn að tala.

Við sjáum það ekki alltaf strax.
Það byrjar hægt.
Með góðum ásetningi.
Vernd gegn hatri.
Friður í samfélaginu.
Virðing.

En svo kemur skref tvö.
Og þrjú.
Og fjögur.

Þangað til einn daginn bankar það á dyrnar –
klukkan sex að morgni –
og þú stendur andspænis valdi sem er sannfært um að það sé að gera rétt.

Ekki af illvilja.
Heldur af siðferðislegri trú.

Því til að búa til kúgun
þarf ekki illmenni.
Þú þarft bara fólk
sem trúir því að það sé að vernda eitthvað ósýnilegt.

Sjáðu fréttaskýringuna frá 60 Minutes sjálf/ur:
 Policing the internet in Germany – 60 Minutes

Og spurðu þig svo:
Hvað þarf ég að segja – til að þeir banki upp á hjá mér?