Rasisti eða landvörður?

(Pistill 5 - Tjáningarfrelsið í Evrópu: Þögn sem enginn fjallar um) Ef það að verja þjóð sína er rasismi, hvað kallast það þá að vinna gegn henni?

Undanfarin ár hefur orðið rasisti orðið eitt áhrifamesta og jafnframt misnotaðasta skammaryrði í vestrænni umræðu. Því er nú beitt gegn hverjum þeim sem tjáir sig um málefni sem áður töldust til eðlilegrar samfélagsumræðu: innflytjendamál, þjóðarvitund, sameiginleg gildi og tengsl eða öryggi ríkisins. Ekki vegna haturs, heldur einfaldlega vegna þess að viðkomandi leyfði sér að spyrja:

Hvernig tryggjum við framtíð þjóðarinnar og öryggi almennings?

Orð sem þagga

Stimplun sem „rasisti“ er ekki lengur takmörkuð við þá sem aðhyllast kynþáttahyggju eða hvetja til haturs. Hún beinist nú að:

• Fólki sem vill að innflytjendur aðlagist menningu landsins
• Einstaklingum sem hafa áhyggjur af öryggi eða kostnaði í velferðarkerfinu
• Þeim sem vilja ræða tölfræði um glæpatíðni eða menningarárekstra
• Rithöfundum, fræðimönnum og stjórnmálamönnum sem spyrja erfiðra, en löglegra spurninga

Þetta er ekki tjáningarfrelsi. Þetta er ekki lýðræði. Þetta er stýrt þöggunarkerfi, þar sem siðferðileg útilokun tekur við af rökum og skynsemi.

En hvað með hina?

Á sama tíma og þjóðrækni er úthrópuð sem rasismi, njóta andþjóðleg sjónarmið aukinnar virðingar. Þeir sem:

• Afneita tilvist þjóðríkja sem nauðsynlegra eininga
• Gera lítið úr eigin menningu eða krefjast þess að hún víki
• Sýna óþreytandi virðingu fyrir öllum þjóðum – nema sinni eigin

...eru hylltir sem framsæknir hugsuðir. Þeir fá sviðsljós, styrki og virðingu, jafnvel þegar stefna þeirra beinist að því að gera þjóð sína ógreinanlega, óbundna og að lokum óþarfa.

Ef sá sem ver þjóð sína er kallaður rasisti – á þá sá sem vinnur gegn henni ekkert heiti yfir sína afstöðu?
Er það ekki í það minnsta andþjóðlegt? Og í vissum tilvikum: föðurlandssvik?

Tvöfalt siðferði

Í lýðræðissamfélagi hlýtur að vera leyfilegt að gagnrýna opinbera stefnu. Það hlýtur að mega ræða hvernig við tryggjum samstöðu, hvernig við mótum framtíð án þess að rýra sjálfsmynd. Þjóðríki eru ekki tilviljun, þau eru söguleg, menningarleg og tilfinningaleg samheldni sem hefur byggst upp í aldaraðir.

Að verja hana er ekki hatursverk – það er ábyrgð.

Niðurstaða: Vörn er ekki árás

Að elska þjóð sína er ekki hatursorðræða.
Að vilja verja menningu sína er ekki kynþáttafordómar.
Að gagnrýna stefnu er ekki öfgahyggja.

Ef það að verja þjóð sína er rasismi – hvað kallast það þá að vinna gegn henni?

Kannski er kominn tími til að við snúum spurningunni við.
Ekki: „Af hverju ertu svona þjóðrækin/n?“
Heldur:
„Af hverju ert þú það ekki?“