Hættum að trúa áróðri Hamas!

Ný rannsókn sem birtist í þýska blaðinu BILD afhjúpar Anas Zayed Fteiha, ljósmyndara í Gasa sem vinnur fyrir tyrknesku ríkisfréttastofuna Anadolu. Hann sviðsetur áróður í þágu Hamas, stillir upp fólki með tóma potta og notar börn og mæður í sviðsetningu til að ná áhrifamyndum, sem síðan birtast á CNN, BBC, RÚV og víðar. Sjá: BILD.de

Á Instagram birtir hann mynd af sér í bardagabúningi með áletrunina "Frelsa Palestínu". Þetta er ekki blaðamaður, heldur áróðursmaður í herklæðum sem þykist vera hlutlaus. Fólk verður að sjá í gegnum þetta leikrit.

Allt með sama markmiði: að vekja samúð á Vesturlöndum og færa hernaðarátökin inn í hug og hjörtu almennings.

Og hverjir eru markhópurinn? Þú. Vesturlönd sem bregðast við myndum, ekki rökum. Þú ert skotmarkið. Ekki með vopni, heldur með samúð.

Þú átt að gleyma 7. október. Þú átt að hata Ísrael. Þú átt að deila áróðri Hamas, án þess að átta þig á því.

Ekki treysta hverri mynd. Ekki deila áróðri í blindni. Ekki vera peð í blekkingarleik Hamas.

Hér sérðu stutt myndbönd sem sýna sviðsetning Hamas, og ég hvet alla til að fylgja GazaWood2 á Instagram – þar sem stutt myndbönd sýna leikrit Hamas.

Hamas, þögnin og pólitísk meðvirkni heimsins

Þeir sem þekktu Hamas best, þögðu – þar til nú.

Í júlí 2025 undirrituðu Sádi-Arabía, Egyptaland og Katar sameiginlega yfirlýsingu á vettvangi Sameinuðu þjóðanna. Þar krefjast þeir þess að Hamas leggi niður vopn og afhendi stjórn Gasa. Þetta er í fyrsta sinn sem þessi lönd sem áður studdu eða umbáru Hamas, lýsa sig opinberlega andvíg vopnuðum yfirráðum samtakanna.

Yfirlýsingin er tímamót, en hún kemur seint. Af hverju ekki fyrr? Af hverju ekki strax eftir fjöldamorðin 7. október 2023?

Leiðtogar í Riyadh, Doha og Kaíró hafa árum saman vitað hvað Hamas stendur fyrir:

• Öfgakennd trúarstefna sprottin úr Múslímska bræðralaginu og samhliða tengslum við Íran.
• Ofbeldi gegn andófsröddum, pyntingar og alræðisvald án lýðræðis.
• Hryðjuverk gegn Ísrael þar sem almenningur í Gasa er gerður að mannlegum skildi í stríðsáróðri.

Þeir vissu þetta. En þegar Hamas framdi skipulögð fjöldamorð, nauðganir og barnsrán, þá þögðu þeir. Engin skilyrðislaus fordæming. Engin krafa um afvopnun. Þeir völdu þögnina, og með því tóku þeir afstöðu.

Þögnin var ekki hlutleysi, hún var meðvirkni.

Tvöfalt siðferði og pólitískt skjól

Á meðan samfélagsmiðlar fylltust af mótmælum gegn Ísrael, forðuðust leiðtogar arabaríkja og margir á Vesturlöndum að nefna Hamas. Þögnin varð skjól. Þeir sem vildu sýna stuðning við fólkið á Gasa þorðu ekki að hafna Hamas og með því varð Hamas að pólitískum verndardýrlingi í skjóli þeirra sem segjast vilja frið.

Í stað þess að tala skýrt um glæpi Hamas, var mantra alþjóðasamfélagsins þessi:
„Við fordæmum árásir Ísraels.“
En ekki fyrr en nú, nær tveimur árum síðar, heyrist í fyrsta sinn opinber krafa frá arabískum leiðtogum um að Hamas víki og afhendi gíslana.

Þetta var þekkt mynstur:
Ísrael var fordæmt samstundis, Hamas fær friðhelgi. Fordæming á Ísrael var sjálfvirk; afstaða gegn Hamas var tafin, þögguð eða sniðgengin. Þeir sem þekkja málin vita að þessi þögn gaf Hamas skjól, skjól sem tafði lausnir og hélt glæpamönnum við völd.

Þeir vissu – en þögðu

Á meðan hélt Hamas áfram:

• Að gera skóla og sjúkrahús að herstöðvum og skotpöllum, til að örva gagnárásir.
• Að skjóta sprengjum frá fjölbýlishúsum, til að auka mannfall og áróður.
• Að hindra hjálparflutninga og kúga almenning með ótta, ritskoðun og félagslegri kúgun.

Allt þetta vissi arabíski heimurinn og Vesturlönd líka. En samt var þagað. Ekki aðeins af ótta við eigin götupólitík, heldur vegna hagsmuna. Þeir studdu Hamas með fjármunum, fjölmiðlaskjóli og með því að afsaka eða dreifa ábyrgðinni, í stað þess að segja hlutina eins og þeir eru. Í skjóli þessarar þagnar gat Hamas fórnað sínu eigin fólki fyrir áróður, peninga og völd.

Hamas hélt völdum vegna þeirrar þagnar.

Þeir sem þegja um Hamas geta ekki talað um frið

Það verður aldrei hægt að byggja sjálfstætt og réttlátt Palestínuríki á rústum kúgunar, hryðjuverka og valdníðslu.

Friður krefst ábyrgðar. Friður krefst siðferðis.

Að segja sannleikann um Hamas er ekki að taka afstöðu með Ísrael, heldur að taka afstöðu með heiðarleika, ábyrgð og mannréttindum Palestínumanna sjálfra.

Trump lyftir teppinu – og finnur Evrópu á hnjánum

Það sem átti að vera „jafnvægi og samstarf“ reyndist í reynd neyðarlína fyrir Evrópusambandið. Samkomulagið sem undirritað var nýlega milli Trump og ESB er ekki viðskiptasamningur. Þetta var björgunarpakki. Dulbúinn sem díll.

• Þeir kölluðu hann heimskan.
• Þeir hlógu að viðvörunum hans.
• Þeir töldu hann ógn við lýðveldi og heimsbyggðina.

En þegar Donald Trump mætti aftur til leiks með kjölfestu, skýrleika og skjöl í höndunum sem fólu í sér kröfur, tölur og raunhæfa sýn – þá mætti hann Evrópu sem hafði misst tökin á eigin stefnu. Hún hafði varið árum í að tala sig frá vandanum, með nefndum, ályktunum og myndatökum, en þegar kom að kjarnanum, átti hún ekkert svar. Í stað þess að mæta að borðinu með raunverulega stöðu og skýra stefnu – ákvað hún að draga andann og vona að stormurinn gengi yfir.

Evrópusambandið í kreppu

Þetta snýst ekki bara um einn samning. Þetta snýst um stærra mynstur: Evrópa stendur veikari en hún hefur verið í áratugi, bæði efnahagslega og pólítískt.

• Þýskaland er að afiðnvæðast (de-industrializing), orkukerfi þess ónýtt eftir oftrú á „græna umbreytingu“.
• Frakkland stendur í innanlandsóeirðum og valdaóreiðu.
• Ítalía og Spánn halda sér á floti á skuldadælu ESB.
• Úkráínustríðið hefur tæmt sjóði og skapað „war fatigue“ meðal almennings.
• Ungverjaland og Pólland standa í vaxandi andstöðu við kjarnavald ESB – á meðan evrópsk fjölmiðlaelíta reynir að þagga niður gagnrýna umræðu.
• Evrópa stendur einnig frammi fyrir vaxandi innflytjenda- og hælisleitendavanda sem hefur skapað félagslega spennu, öryggisógnanir og pólitískan klofning innan aðildarríkjanna. Þetta er kerfislægur vandi sem ESB virðist hvorki viljað né þorað að takast á við af einlægni og heiðarleika.

Við þetta bætist sá staðreyndalegi vandi að evrópsk landsframleiðsla hefur dregist sífellt meira aftur úr bæði Bandaríkjunum og Japan frá fjármálakreppunni 2008. Hagvöxtur er veikburða, nýsköpun er takmörkuð, og fjárfestingar hafa dregist saman. Evrópa er að missa slagkraftinn. Löndin leita úrræða. Og Trump vissi nákvæmlega hvernig hann gæti nýtt sér það.

Samningur“ sem minnir á skilmála neyðarláns

Í stað jafnræðis og gagnkvæms ávinnings segir sagan nú að ESB hafi samþykkt:

• 15% tolla á eigin útflutning til Bandaríkjanna
• 0% tolla á innflutning frá Bandaríkjunum
• Skuldbindingu um hundruð milljarða dollara í bandarísku gasi og vopnum

Þetta er ekki samningur. Þetta er uppgjöf.

ESB fékk líf. Trump fékk vald. Bandaríkin fengu borgað.

Nokkur orð sem segja allt: Samkomulagið var ekki um jafnrétti eða samstarf – heldur um vald, nauðsyn og þögn.

Ekki vinaleg samvinna – heldur vald í verki

Trump mætti ekki með bros á vör, ekki tilbúinn í ljósmyndatökur eða innantómar fundayfirlýsingar. Hann kom með þrýsting, kaldan vilja og skýr skilaboð: annaðhvort samþykkir Evrópa nýja leikreglur, eða hún borgar verðið. Hann hótaði 100% tollum á evrópska bíla, stál og lúxusvörur.
Brussel hélt að hún gæti slegið fram gamalkunnum frösum og hótunum um samstarf við Kína.
Trump sá í gegnum leikritið – og vann.

Þetta er ekki bara „The Art of the Deal“.
Þetta er The Art of Leverage.

Orka, vopn og vald

Trump hafði fyrir löngu skilið grunnregluna:
Ef þú stjórnar eldsneyti og vörnum Evrópu – þá þarftu ekki að sannfæra neinn. Þú einfaldlega setur skilmálana.

Og:

• Hann braut niður tilraunir ESB til að mynda sjálfstæða orkublokk
• Hann færði hergagnaframleiðslu aftur til Bandaríkjanna
• Hann setti NATO aftur undir bandaríska stjórn með fjárhagslegum þrýstingi
• Hann útilokaði að ESB gæti leitað til Rússlands eða Kína í örvæntingu – nema með dýru verði

Af hverju lét ESB undan??

Hvers vegna myndi ESB samþykkja samning sem lítur svona ósanngjarn út á pappír?

• Vegna þess að raunveruleikinn hefur aldrei passað við málflutninginn í Brussel.
• Vegna þess að yfirbygging ESB byggir á úreltum tálsýnum, hugmyndum um samstöðu, stöðugleika og framfarir sem hljóma vel í stefnuyfirlýsingum, ljósmyndum og myndböndum frá leiðtogafundum, en sem brotna niður þegar mætt er raunverulegum aðstæðum innan aðildarríkjanna, þar sem orka, öryggi og hagsmunir ráða för.
• Vegna þess að á meðan ESB var fast í eigin orðræðu, reglugerðum og sjálfsblekkingu, þá þorði Donald Trump, með öllum sínum kostum og göllum, að horfast í augu við staðreyndir sem aðrir vildu hvorki nefna né viðurkenna. Hann greindi valdahlutföllin, rakti hagsmunina og sagðist ætla að láta reyna á það. Þar sem Evrópa talaði í hringi, talaði hann beint.

Samningslok

Þetta er ekki samningur. Þetta er í reynd neyðarhönd sem enginn vildi viðurkenna.
Og þegar gamaldags lýðræðisvél Evrópusambandsins hikstaði í vantrú og ótta – þá voru það ekki Von der Leyen eða Macron sem réðu för.
Heldur Trump.

Og þegar saga þessa tímabils verður skrifuð, mun koma í ljós:
Ekki aðeins að Trump var umdeildur – heldur að hann las leikborðið rétt þegar aðrir litu undan.
Á meðan ESB forðaðist að horfast í augu við eigin vandamál og faldi sig á bak við nefndir, ljósmyndir og glaðlegar fundayfirlýsingar, eins og til dæmis leiðtogafundi þar sem enginn vildi ræða orkuskort eða skuldaþróun, heldur aðeins „sameiginlega sýn til 2050“ og innantóm slagorð, greindi Trump veikleikann – og beitti þeirri innsýn með óvenjulegum árangri.

„Donald Trump át von der Leyen í morgunmat“

Í skjóli þagnar og lyga – Hvernig ríkisstjórnin svíkur þjóðina

Á meðan almenningur horfir á efnahagsáhyggjur, húsnæðisvanda og sívaxandi byrðar, er ríkisstjórn Íslands að grafa undan fullveldi landsins, í kyrrþey, bak við luktar dyr, undir yfirskini "samráðs" og "alþjóðlegrar ábyrgðar". Undanfarna mánuði hafa ráðherrar í ríkisstjórninni, aðallega utanríkisráðherra, tekið þátt í undirritun alþjóðlegra skuldbindinga sem marka afgerandi stefnumótun í utanríkis- og öryggismálum. Þetta hefur verið gert án samþykkis Alþingis, án þjóðaratkvæðis og án þess að kjósendur hafi fengið að vita hvað er í gangi.

Samkomulag við Evrópusambandið, sem utanríkisráðherra undirritaði 21. maí 2025, felur í sér skuldbindingu um að Ísland fylgi utanríkisstefnu ESB að hluta til. Ekki ráðgefandi samstarf, heldur skuldbinding. Samkvæmt svari upplýsingaskrifstofu ESB er þetta staðfest og óumflýjanlegt. Þrátt fyrir það hefur utanríkisráðherra gefið út misvísandi yfirlýsingar í fjölmiðlum og haldið því fram að um "pólitískt samtal" sé að ræða, en ekki valdaframsal. Þetta er bein blekking.

Luktar dyr og leynd

Ekki var greint frá samningnum á Alþingi. Engin opin umræða fór fram. Engar fréttatilkynningar voru gefnar út um innihald samningsins. Fjölmiðlarnir, sem annars hamast á loftslagsmálum, kynjakvóta, Ísrael eða Donald Trump, þögðu þunnu hljóði. Þessi þögn er ekki tilviljun. Hún er afrakstur samverkandi kerfis þar sem ráðherrar, ráðuneyti og fjölmiðlakerfið virðast vinna saman að því að hylma yfir raunverulegt ástand: að Ísland er í síauknum mæli að lúta yfirstjórn erlends ríkjasambands — án þess að þjóðin sé spurð.

Hvað snýst þetta í raun um?

Við erum ekki bara að tala um "utanríkismál". Við erum að tala um stefnu gagnvart Úkraínu, Ísrael, öryggis- og varnarmálum, vopnasendingum, refsiaðgerðum, orkustefnu og fleira. Við erum að tala um grundvallarstefnur sem snerta frið, stríð, siðferði og fjárframlög. Hver gaf utanríkisráðherra leyfi til að skuldbinda Ísland til að fylgja stefnu ESB gagnvart Ísrael, á sama tíma og ráðherrar ríkisstjórnarinnar taka virkan þátt í opinberri gagnrýni á Ísraelsríki í samræmi við ESB-línu?

Á sama tíma og íslensk stjórnvöld hunsa eigin varnarmál og fjársvelta Landhelgisgæsluna, samþykkja þau framlög til "sameiginlegra öryggissjóða" ESB, sem beinast að hervæðingu Evrópu. Þau verja meiri tíma í að þóknast stofnunum Evrópusambandsins en að standa vörð um lýðræðið og fólkið heima fyrir.

Ekki bara ESB – heldur WHO líka

Sambærileg blekking á sér stað gagnvart Alþjóðaheilbrigðismálastofnuninni (WHO), þar sem ríkisstjórnin hefur tekið þátt í vinnu við alþjóðasamning sem veitir WHO neyðarvald yfir heilbrigðisstefnu ríkja, þar með talið möguleika á útgöngubanni, skyldubólusetningum og ferðatakmörkunum – án aðkomu þings eða okkar.

Eru þetta einangruð dæmi? Nei, þau eru birtingarmynd skipulagðs og markviss niðurbrots á lýðræðislegum grunni Íslands. Við erum að horfa upp á valdframsal í smáskömmtum, ekki bara í orði heldur í verki, þar sem æ fleiri málaflokkar eru færðir undir yfirþjóðlega stjórn með samþykki örfárra ráðamanna sem forðast þjóðina og þykjast vita betur en við sem búum á Íslandi.

Í nafni "alþjóðlegs samstarfs" er verið að klæða þetta valdframsal í fögur orð og skrautleg skjöl, en í reynd er þetta skipulögð aðgerð til að taka lýðræðið frá þjóðinni, án umræðu, án atkvæðis, án þess að nokkur beri ábyrgð.

Hvar eru fjölmiðlarnir?

Af hverju fjalla ríkismiðlar ekki um þetta? Af hverju spyr RÚV ekki ráðherra hvers vegna samkomulag við ESB var ekki kynnt þinginu? Af hverju eru ekki mótspyrnuraddir í umræðunni? Kannski vegna þess að sömu öflin sem stjórna ráðuneytunum, stjórna einnig umræðunni. Það sem áður hefði verið kallað "yfirtaka lýðræðisins" er í dag kallað "framþróun".

Síðasta aðvörunin

Ísland á að vera fullvalda ríki. Ríkisstjórn sem starfar í skjóli þagnar, undirritar skuldbindingar við erlendar stofnanir og lýgur að þjóð sinni á ekki að sitja í embætti. Þeir sem vilja innleiða stefnu ESB eða WHO eiga að koma fram, leggja það fyrir Alþingi og þjóðina, og leyfa lýðræðinu að ráða.

Við eigum rétt á því að vita hvað er verið að semja um í okkar nafni. Við eigum rétt á því að kjósa um stefnu, ekki bara eftirá, heldur áður en hún er tekin upp. Ríkisstjórn sem forðast þjóðina, hlustar ekki á fólkið. Hún þjónar öðrum en okkur, og hún verður að víkja.

Skuldbundin að fylgja stefnu ESB

Í skjóli ESB-stjarnanna – svikin við þjóðina

Evrópumálin eru aftur komin á dagskrá – en nú ekki með þjóðaratkvæði eða hreinskilinni umræðu. Núna er þeim smyglað inn. Ríkisstjórn Kristrúnar Frostadóttur, skipuð Samfylkingu, Viðreisn og Flokki fólksins, fer með fullveldi Íslands á bak við luktar dyr, í nafni „aukins samstarfs“, „sameiginlegrar orkustefnu“ og „lagalegs stöðugleika“.

En á meðan Samfylking og Viðreisn brosa til Brussel, stendur þriðji ríkisstjórnarflokkurinn – Flokkur fólksins – kjurr og þegjandi. Þetta er ekki hugrekki. Þetta er undirgefni.

Forðast að segja satt – en framkvæma í verki

Samfylkingin og Viðreisn hafa lengi haldið því fram að Ísland eigi heima í Evrópusambandinu. Þeir vilja taka upp evru, samþætta orkumarkaði, og samræma regluverk. Allt er þetta þekkt. En í stað þess að tala beint og heiðarlega við almenning – þá kjósa Kristrún og Þorgerður að hagræða orðræðunni:

„Við erum ekki að sækja um aðild – við erum að styrkja tengsl.“
„Við erum ekki að framselja vald – við erum að tryggja stöðugleika.“
„Við erum ekki að gera samninga við ESB – þetta eru bara viljayfirlýsingar.“

Þetta er nýr pólítískur stíll: ESB-aðild í orwellskum orðum – án þess að segja orðið „aðild“.

Fullveldissvik í nafni „framfara“

Nýleg viljayfirlýsing við sjávarútvegsstjóra ESB, samstarfsverkefni um orkumál og þrýstingur frá Evrópu um að innleiða bókun 35 (sem krefst þess að EES-reglur gangi framar íslenskum lögum) sýna hvert stefnir:

• Ísland er að festast í valdakerfi sem þjóðin hafnaði – ekki með lýðræðislegum hætti, heldur í gegnum lagalegt smygl og aðlögun án samþykkis.

Ef þetta væri gert opinberlega, með hreinskilni og lýðræðislegu samþykki, mætti eiga málefnalega umræðu. En þegar þetta er framkvæmt í hljóði, í gegnum skeytingarleysi og duldar aðferðir, þá er þetta ekkert annað en svik við þjóðina.

Flokkur fólksins – meðvirkur í valdframsali

Sérkennilegast af öllu er að Flokkur fólksins, sem barðist gegn ESB-aðild og talaði fyrir sjálfstæði Íslands, situr þögull í stjórn með flokkum sem vilja akkúrat hið gagnstæða.

Hver er afsökunin? „Við náðum einhverjum inn í ráðuneyti.“ „Við viljum ekki missa stólinn okkar.“
En þetta dugar ekki þegar stefna ríkisstjórnar þinnar felur í sér skref fyrir skref fráhvarf frá sjálfstæði Íslands. Þá er ekki lengur hægt að tala um samstarf – heldur meðvirkni hjá flokknum og þá sérstaklega Ingu Sæland.

Lýðræðið á hnífsoddi

Þjóðin hafnaði ESB-aðild. Hún hafnaði því að framselja ákvarðanavald til ókjörinna stofnana í Brussel. En nú virðist ný ríkisstjórn ætla að gera þetta sama í felum – í skrefum, í samkomulögum, í lagabreytingum sem fæstir skilja en allir munu finna fyrir.

Þetta er ekki leið til Evrópu – þetta er leið frá lýðræði. Og það er kannski það sem er verst: að þeir sem tala mest um lýðræðisvernd eru að grafa undan því í skjóli fallegra orða og yfirborðslegra alþjóðavina.

Ef stjórnvöld vilja í alvöru sækja um ESB-aðild – þá á að gera þetta heiðarlega. Leita beint til þjóðarinnar. Halda þjóðaratkvæðagreðslu. En að lauma þjóð inn í samband sem hún hafnaði – án umræðu, án samþykkis, án hreinskilni – það er ekki stefna. Það er svik.

Loksins stígur uppljóstrari (whistleblower) fram með sannleikann.

Matti Friedman, verðlaunaður rithöfundur og fyrrum fréttaritari og ritstjóri Associated Press í Jerúsalem með áratuga reynslu af Miðausturlöndum, lýsir í nýlegu viðtali hvernig alþjóðlegur fréttaflutningur frá Gaza verður að áróðri Hamas og hvernig þetta er ekki slys heldur kerfi sem fjölmiðlar taka þátt í. (sjá myndband - stutt lýsing frá Matt)

Hann segir hreint út:

„Við þurftum að taka út upplýsingar sem sýndu Hamas bardagamenn dulbúna sem almenna borgara. Það var vegna hótunar frá Hamas. Við sögðum lesendum aldrei frá þessu. Við þögðum.“

En hann fer enn dýpra og útskýrir hvernig allar upplýsingar frá Gaza eru í raun stjórnaðar:„Þeir sem skrifa fréttir frá Gaza eru allt heimamenn og hægt að skipta í þrjá flokka:

1. Þeir sem tengjast Hamas og vilja hjálpa málstaðnum.
2. Þeir sem eru undir beinum hótunum frá Hamas og þora ekki að segja sannleikann.
3. Þeir sem eru beinlínis meðlimir Hamas.

Enginn vestrænn blaðamaður starfar frjálst í Gaza, allir "fréttamenn" þar eru annaðhvort tengdir Hamas, starfa undir hótunum eða eru meðlimir þess. Allar „hlutlausar“ fréttir sem þú lest byggja á upplýsingum frá þessum þremur flokkum.  Tölur um mannfall koma beint frá Hamas, og eru birtar án fyrirvara. Myndir sem sýna óbreytta borgara eru valdar, en myndir af bardagamönnum Hamas eða vopnabúrum þeirra eru útilokaðar frá allri umfjöllun.

Af hverju?

Vegna þess að vesturlenskir fjölmiðlar hafa breyst úr að vera upplýsingagjafar í að verða aktívistar. Þeir spyrja ekki lengur:

„Hvað gerðist?“ heldur: „Hverjum þjónar þetta?“

Afleiðingin?

Við fáum ekki hlutlausan fréttaflutning. Við fáum áróður Hamas, endurbirtan af alþjóðlegum fjölmiðlum. Við sjáum tölur frá Hamas kynntar sem staðreyndir. Ísrael er sífellt stillt upp sem árásaraðila á meðan bardagamenn Hamas hverfa úr myndinni.

Að lokum. Við þurfum að hætta að trúa öllu sem við lesum eða sjáum í myndböndum frá Gaza því öllu er ritstýrt eða sviðsett af Hamas. Mikið af þessu er hannað til að skapa vorkunn eða reiði, til dæmis myndbönd af feðrum með börn í miðri sprengjuárás sem enginn myndi taka upp ef sprengjur dyndu í alvöru. Sjaldan eða aldrei sérðu sjálfa sprenginguna, aðeins áróðurssöguna eftir á. Einnig eru oft sýndar senur af börnum sem sækja mat undir hættu – hver myndi senda barn sitt út í raunverulegar árásir eða hættu? Þetta eru sviðsettar senur og valdbeiting Hamas á upplýsingum sem miðlarar Vesturlanda gleypa hrátt. Við verðum að spyrja okkur spurninga um hver skrifar þetta, hver tekur þetta upp og hverjum þetta þjónar. 

Þögnin sem seldi sálina

Það er skrýtið hvernig sumt nær aldrei á forsíður. Þegar fólk á Palestínu svæðinu, hvort sem það eru hermenn eða óbreyttir borgarar deyja í sprengjuárás fær það heimsfréttir. Þegar moska brennur í Evrópu er þetta talið sönnun um hatursorðræðu og „íslamófóbíu“.

• En, þegar kristnir eru drepnir tugþúsundum saman í Nígeríu? Þögn.
• Þegar kirkjur eru brenndar í Pakistan, Egyptalandi og Indónesíu? Þögn.
• Þegar vígamenn í Austur-Kongó nauðga kristnum konum og myrða heilu þorpin? Þögn.
• Þegar kristnir hverfa af kortinu í Miðausturlöndum eftir 2000 ára sögu? Þögn.
• Þegar árásir eru gerðar á kirkjur og presta í Frakklandi, Bretlandi, Svíþjóð og Belgíu? Þögn.

Þetta er ekki bara „flókið“. Þetta er viljandi afskiptaleysi.

Evrópa og hræsni menningarinnar

Við hrósum okkur af því að vera frjálslynd, opinská, siðmenntuð. En sama Evrópa sem hatar eigin kristna fortíð sem „nýlenduhyggju“ hefur ekkert við það að athuga að flytja inn hugmyndafræði sem boðar sharia, refsiaðgerðir gegn trúvillingum og kúgun kvenna.

• Við leyfum moskur, fjármagnaðar af öfgahringum í Saudi-Arabíu, sem kenna hatur gegn gyðingum og kristnum — í nafni „fjölmenningar“.
• Við setjum lög um hatursorðræðu — nema ef hatrið beinist gegn kristnum.
• Við fordæmum „íslamófóbíu“ — en látum sem kristnifóbía sé ekki til.

Siðferðislegt hræsni

Vesturlönd sem gráta sárt yfir Gaza en líta undan barnamorðum í Nígeríu, fjöldamorðum á kristnum í Kongó, brenndum kirkjum um allan heim, sprengjuárásum á kristna í Egyptalandi, fólki sem er hálshöggvið í Austur-Kongó og skipulögðum ofsóknum í Mið-Afríkulýðveldinu sýna ekki göfgi heldur grímulausan pólitískan áróður. Á meðan Gaza-stríðið fyllir fyrirsagnir hafa þúsundir kristinna verið myrtir í þessum átökum, án nokkurrar umfjöllunar eða samúðar. Samúðin er vara á markaði, keypt og seld af pólitíkusum og almenningi eftir því hvar hún nýtist best í áróðri og vinsældum.

Þau sýna frelsi, þolinmæði og umburðarlyndi — svo lengi sem þetta beinist ekki að því að verja eiginn menningararf eða kristna trú.

Kristnir sem eru myrtir fyrir trú sína í Afríu eru einfaldlega röng fórnarlömb. Þeir þjóna ekki réttu frásögninni. Þeir eru ónothæfir í áróðurspakka sem snýst um að hneigja sig fyrir íslamskri öfgahugmyndafræði í nafni „fjölmenningar“.

Spurningin sem enginn vill svara

• Af hverju er líf kristinna barna í Nígeríu minna virði en íslam barna á Gaza?
• Af hverju fær brennd kirkja í Pakistan eða Frakklandi ekki sömu fyrirsagnir og skemmd moska í Evrópu?
• Af hverju er rangt að spyrja hvort íslam og öfgahugmyndir þess hafi áhrif, þegar kristnir brenna í eigin þorpum og við opnum faðminn fyrir trúarhópum sem hafna aðlögun hér og í Evrópu?

Kannski vegna þess að svarið myndi sýna að menningarlegt sjálfshatur Evrópu er orðið svo djúpt að það hefur selt sál sína.

Þetta er banani – því Hamas segir það

Um lygavélina sem kallar sig „heilbrigðisyfirvöld“ á Gaza

Þegar þú horfir á gult epli, þá veistu að það er epli. En hvað ef „heilbrigðisyfirvöld“ segja þér að það sé banani? Og allir fjölmiðlar, stjórnmálamenn og hjálparsamtök endurtaka það – aftur og aftur – þar til þú ert farinn að efast um eigin dómgreind?

Þetta er ekki spaug. Þetta er aðferð. Þetta er nútímaáróður. (sjá mynd hér)

Hvað er „Gaza Health Ministry“?

Margir telja að þetta sé óháð opinber stofnun, eins og heilbrigðisráðuneyti í lýðræðisríki.
En í raun er Gaza Health Ministry áróðursapparat Hamas, stjórnað af íslömskum öfgasamtökum sem hafa ekki haldið frjálsar kosningar í 18 ár, en þykjast samt tala fyrir hönd almennra borgara.

Þegar þessi „heilbrigðisyfirvöld“ gefa út tölur um mannfall eða saka Ísrael um stríðsglæpi, þá eru þær túlkaðar sem staðreyndir, ekki sem yfirlýsingar stríðsaðila.
Engin gagnrýni. Engin staðfesting. Engin aðgreining milli vígamanna og óbreyttra borgara.

Nafnið gefur lyginni trúverðugleika

„Heilbrigðisráðuneyti“ hljómar eins og hlutlaus, traust ríkisstofnun, en í raun er Gaza Health Ministry áróðursdeild Hamas, stjórnað af vopnuðum öfgasamtökum með pólitískan hag af því að blása upp mannfall og saka Ísrael um fjöldamorð.

Þetta er eins og að taka fréttatilkynningar frá ISIS og birta þær óritskoðaðar á forsíðu New York Times, og kalla það „staðfestar upplýsingar“.

Ef Hamas segir „banani“, þá segir Guardian „banani“. Þá segir RÚV „banani“.
Og ef þú efast, ef þú spyrð, ef þú vilt staðfestingu – þá færðu stimpil:
Þú ert fasisti. Þú styður morð á börnum. Þú styður þjóðarmorð.

Af hverju spyr enginn?

Af hverju eru allar tölur, öll myndbönd og allar frásagnir, einhliða, óstaðfestar og frá stríðandi aðila – samt teknar sem óumdeild sannindi?

Af hverju fá hryðjuverkasamtök með pólitískan áróður óhindraðan aðgang að alþjóðlegu fréttakerfi, meðan lýðræðisríki er stöðugt dregið í efa?

Af hverju birta vestrænir fjölmiðlar óstaðfestar tölur frá Gaza Health Ministry, án nokkurrar gagnrýnnar greiningar, án aðgreiningar á bardagamönnum og óbreyttum borgurum? 

Af hverju fá mannréttindasamtök ekki aðgang að gögnum eða líkum í Gaza, en trúa samt skýrslunum eins og þær séu úr óháðum dómstól?

Og af hverju er það kallað „mannúð“ að trúa Hamas –
en „hatur“, „fasismi“ eða „stuðningur við þjóðarmorð“ að spyrja spurninga?

Að lokum: Þetta er epli

Við skulum vera heiðarleg: Saklaus börn deyja í stríði. Það er hörmulegt. En samúð má aldrei verða afsökun fyrir að gleypa áróður.
Að spyrja spurninga er ekki ómannúð – það er siðferðileg skylda.

• Hamas segir að þetta sé banani.
• Fjölmiðlarnir endurtaka það.
• Stofnanir samþykkja það.
• Þú átt að kyngja því, án þess að spyrja.

En við vitum betur.

Þetta er epli.

Eru fólksflutningar til Evrópu vopn í höndum Írans?

Meðvitað valdaspil eða óformleg þjóðarherferð í nafni trúar?

Fjöldi stríða í Miðausturlöndum tengist beint fjármögnun og stefnu klerkastjórnar Írans. En ef við skoðum áhrifin í víðara samhengi, með lýðfræði, trúar-hugmyndafræði og veikleika Vesturlanda í huga, blasir við spurning sem fáir þora að spyrja:

Eru flóttamannastraumar og fjölgun múslima í Evrópu raunverulega afleiðing styrjalda – eða hluti af lengri, hugmyndafræðilegri stefnu?

Fjármögnun átaka og óstöðugleika – með skýrum tilgangi

Það er staðfest að klerkastjórnin í Íran fjármagnar herská öfgasamtök í:

• Gaza (Hamas, Islamic Jihad)
• Líbanon (Hezbollah)
• Jemen (Houthis)
• Írak og Sýrlandi (Shía-vígsveitir)

Markmiðið? Að veikja andstæðinga Írans (Ísrael, Sádi-Arabíu, Bandaríkin) og stækka áhrifasvæði sitt í gegnum svokölluð „proxy wars“ – afleidd stríð sem skapa óstöðugleika og flóttamenn.

Með óstöðugleika fylgja straumar fólks í leit að (öryggi). Og hvert leita þeir? Til Evrópu. Þar taka lönd á móti þeim í nafni mannúðar, án þess að spyrja: hver skapaði þessa ógn?

Lýðfræðileg þróun og hugsanleg "strategía"

Evrópa stendur frammi fyrir lýðfræðilegri kreppu:

• Lág fæðingartíðni
• Hröð öldrun samfélaga
• Þörf fyrir vinnuafli

Þetta hefur verið notað sem réttlæting fyrir opnum landamærum. En afleiðingarnar eru skýrar:

• Múslimar eru orðnir 20–30% í mörgum stórborgum Evrópu
• Sjálfstæð samfélög mótast sem hafna aðlögun
• Krafa um sharía-lög og trúarleg sérréttindi eykst

Er þetta tilviljun – eða afleiðing kerfisbundinnar veikleika Vesturlanda sem þeir nýta sér?

Hugmyndafræðilegt markmið: útbreiðsla íslam sem heimstrúar

Bæði klerkastjórnin í Íran (shía) og samtök eins og Muslim Brotherhood (sunni) deila sameiginlegu markmiði: Að íslam verði ríkjandi trú og stjórnarform í heiminum.

Þetta er ekki samsæriskenning, þetta er skrifað svart á hvítu í riti þeirra og oft sagt opinberlega.

Þótt trúarlegur ágreiningur sé milli shía og sunni, þá hafa klerkarnir í Teheran aldrei hikað við að styðja sunni-hópa eins og Hamas ef það þjónar stærra markmiði: veikingu Vesturlanda, niðurbroti Ísraels og útbreiðslu íslam.

Fólksflutningar sem vopn – "Hijrah" í nútímaskilningi

Íslömsk hugmyndafræði kennir "hijrah" – trúarlega réttlætingu þess að flytja til nýrra landa í því skyni að:

• Breiða út trúna
• Byggja upp samfélög múslima innan annarra ríkja

Í nútíma samhengi sjá margir "fjöldainnflutning múslima til Evrópu" sem nýja hijrah – ekki með vopnum, heldur með lýðfræði og menningarlegum þrýstingi.

Er þetta skipulögð árásarstefna?

Það er engin opinber viðurkennd áætlun frá Íran um að nýta fólksflutninga til að íslam-væða Evrópu. En þegar punktarnir eru tengdir saman blasir við:

• Þeir fjármagna stríð sem skapa flóttamenn
• Þeir styðja öfgaislam í Evrópu með moskufjármögnun, imamum og trúarskólum
• Þeir hafna vestrænni samræðu en krefjast virðingar og réttinda í vestrænu samfélagi
• Þeir líta á Evrópu sem siðferðilega fallna og þurfi trúarlega endurlausn

Niðurstaða

Er klerkastjórnin í Íran að fjölga múslimum í Evrópu sem hluta af stefnu? Formlega ekki. En óformlega? Líklega. Þetta virðist vera afleiðing sem þeir bjóða velkomna, jafnvel hvetja áfram.

Þeir vita að Vesturlönd glíma við siðferðislegt tómarúm, hræðslu við ásakanir um fordóma og skort á vilja til að verja eigið menningarlegt sjálfstæði.

Og meðan við slökkvum elda sem þeir kveikja, töpum við lýðræðinu hægt og hljótt. Ekki í stríði, heldur í tölfræði, reglugerðum og trúarlegri undanlátsemi.

Það er kominn tími til að spyrja: Hverjir stjórna þróuninni – og hvert erum við að stefna?

Við erum bara eldsneyti

Hvernig leiðtogar Hamas viðurkenna að fórna eigin fólki

Í umræðu um átökin milli Ísraels og Hamas eru menn fljótir að lýsa yfir samúð með þjáningu almennra borgara í Gaza. Það er eðlilegt. En það sem sjaldnar kemst á yfirborðið og ætti að fá miklu meiri athygli, eru bein ummæli leiðtoga Hamas, þar sem þeir viðurkenna sjálfir að þeir nota eigið fólk sem mannlega skildi, áróðursvopn eða „hráefni“ í píslarvottamenningu samtakanna.

Þetta eru ekki ásakanir frá andstæðingum þeirra. Þetta eru viðurkenningar þeirra sjálfra.

„Fyrir hvern líkama munu konur okkar fæða fleiri píslarvotta“

– Sami Abu Zuhri, maí 2025

Í viðtali sem birt var í maí 2025 lýsti háttsettur talsmaður Hamas, Sami Abu Zuhri, því yfir að mannfall væri í raun aukaatriði:

„Fjöldi látinna skiptir ekki máli. Þeir sem deyja verður skipt út. Konur okkar munu fæða fleiri píslarvotta. Meira en 50.000 börn hafa fæðst í Gaza frá upphafi stríðsins.“
– MEMRI TV, 2025

Ummælin vöktu reiði meðal íbúa Gaza, sem lýstu því á samfélagsmiðlum að þeir væru ekki verndaðir – heldur notaðir.

„Við erum bara eldsneyti fyrir stríð þeirra.“
– New York Post, 20. maí 2025

„Við notum konur og börn sem mannlega skildi“

– Fathi Hammad, Hamas MP, 2008

Í ræðu árið 2008 lýsti Fathi Hammad, þáverandi innanríkisráðherra Hamas, því hvernig konur og börn væru kerfisbundið notuð sem mannlegir skildir:

„Fólk okkar er orðið að iðnaði. Dauðinn hefur orðið að iðnaði… Konur okkar, börn og öldungar eru notuð sem skjöldur gegn sprengjuvélum Síonista.“
– MEMRI TV, 29. febrúar 2008

Hér er ekki verið að lýsa neyðarúrræði. Hér er lýst aðferð.

„Þessi göng eru ekki fyrir almenning“

– Mousa Abu Marzouk, Hamas stjórnmálaleiðtogi, október 2023

Í viðtali við rússneska sjónvarpsstöðina RT sagði háttsettur leiðtogi Hamas:

„Þessi neðanjarðargöng er ekki byggð fyrir borgara. Þær eru eingöngu til að vernda bardagamenn. Vernd borgara er á ábyrgð Sameinuðu þjóðanna og Ísraels.“
– MEMRI TV

„Ef borgarar deyja, þá er það ekki okkar ábyrgð.“
– India Today, 30. október 2023

Þessi orð afhjúpa kaldan og skipulagðan skort á siðferðislegri ábyrgð.

„Við hvetjum fólk til að standa gegn árásum með berum brjóstum“

– Sami Abu Zuhri, 2014

Í sjónvarpsviðtali árið 2014 lýsti Sami Abu Zuhri því sem „sigri“ þegar fólk stendur sem mannlegur skjöldur:

„Þetta er það sem við gerum – og það hefur skilað árangri.“
- Middle East Media Research Institute (MEMRI)

Það að lýsa mannlegum skildi sem árangursríkri hernaðarstefnu sýnir að viðkomandi hefur engin áform um að vernda eigin borgara.

Skólar, moskur og sjúkrahús sem hernaðarsvæði

Alþjóðleg mannréttindasamtök eins og Human Rights Watch og Amnesty International hafa ítrekað gagnrýnt Hamas fyrir að notfæra sér borgaralega innviði sem hernaðarlega skildi.

„Hamas hefur ítrekað skotið eldflaugum úr íbúðarhverfum, skólum, moskum og jafnvel sjúkrahúsum – meðvitað að stefna borgurum í hættu.“
– Human Rights Watch, 2009

Þetta er brot á alþjóðalögum og siðferðisleg martröð.

Hver þjónar hverjum?

Í stað þess að verja sína eigin þegna, virðast margir leiðtogar Hamas líta á þá sem hráefni í píslarvottahugmyndafræði, og sem áróðurstæki fyrir alþjóðasamúð.

Þeir kalla það frelsisbaráttu. En frelsi sem byggist á vísvitandi fórnum barna og óbreyttra borgara, er ekki frelsi. Það er grimmd.

Tími sannleikans

Það er ekki lengur Ísrael sem heldur því fram að Hamas fórni eigin borgurum. Það eru þeir sjálfir sem segja það. Og það eru borgararnir í Gaza sjálfir sem segja:

„Við erum bara eldsneyti.“

Við skuldum þeim meira en þögn. Við skuldum þeim sannleikann.

Og nú er kominn tími til að raddir fólksins, fjölmiðlar og alþjóðastofnanir geri það sem þeir ættu að hafa gert fyrir löngu:
að fordæma Hamas af fullri hörku.
Ekki með hálfkveðnum vísum. Ekki með undanbrögðum. Heldur með siðferðislegri staðfestu sem verndar þá sem enginn verndar.

Ef við hunsum vitnisburð þeirra sem lifa þetta á eigin skinni, þá höfum við brugðist.