Að falla fyrir eigin leikreglum

Það er athyglisvert að fylgjast með viðbrögðum vinstrisins í málinu um Jimmy Kimmel. Á samfélagsmiðlum er fullyrt að „Trump hafi tekið málfrelsið“ – eins og forsetinn sjálfur hafi hringt í ABC og fyrirskipað uppsögn hans. Slík framsetning er bæði óraunhæf og fáránleg. Heldur fólk í alvöru að leiðtogi stærsta ríkis heims hafi tíma og ekkert mikilvægara að gera en að sitja yfir kvöldþáttum og ritskoða brandara? Sú mynd segir meira um hugarheim gagnrýnenda en raunveruleikann.

Staðreyndirnar eru einfaldar:

• Kimmel fór með brandara sem sprakk í andlitið á honum.
• Stærstu dreifingaraðilarnir neituðu að sýna þáttinn.
• Áhorf á þætti hans voru á hraðri niðurleið.
• FCC minnti á reglurnar um bann við klámi, grófu orðfæri, lygum og ósiðlegu efni.
• Disney/ABC tóku viðskiptalega ákvörðun.

En auðvitað er þetta allt Trump að kenna. Í hugarheimi vinstrisins er hann persónugervingur alls sem miður fer – eins og púkinn sem býr undir rúminu.

Hér kemur kaldhæðnin: sama fólkið sem nú talar um „skert málfrelsi“ hefur sjálft cancel-að hálfan heiminn síðustu ár. Þeir sem misstu vinnuna, vettvanginn eða mannorðið fyrir að segja eitthvað sem hljómaði ekki rétt í vinstri eyrum – voru þeir ekki líka með málfrelsi? Eða gildir það bara þegar brandarinn kemur frá þeirra liðsmönnum?

Og við skulum hafa eitt á hreinu: málfrelsi þýðir ekki að segja hvað sem er án afleiðinga. Ef stjórnvöld hefðu lokað á persónulega YouTube-rás Jimmy Kimmel, þá væri verið að ráðast á málfrelsið. En þegar einkafyrirtæki segir „þetta er slæmur business“ og tekur þáttinn af dagskrá? Það eru afleiðingar, ekki kúgun.

Kannski er lærdómurinn þessi:
Þegar vinstrið finnur fyrir sömu meðferð og það hefur sjálft beitt aðra árum saman, þá er það ekki lengur „réttlæti“ heldur „árás á frelsið.“

Sannleikurinn er einfaldur: Jimmy Kimmel var ekki rændur málfrelsi – hann féll fyrir eigin leikreglum.

Hættum að biðjast afsökunar fyrir að verja okkar siðmenningu

Af hverju er fólk sem vill sprengja samfélagið í loft upp, rífa niður það sem heldur því saman, hæða hefðir og útrýma sameiginlegum gildum aldrei kallað öfgafólk?

Af hverju fá þeir sem segja einfaldlega: „Stoppið – ekki eyðileggja það sem heldur þessu uppi“ stimpilinn „öfgasinnaðir“?

Það er öfgafullt að vilja brjóta allt niður

Það er öfgaafstaða að halda því fram að allt sem kom á undan sé spillt og þurfi að afnema.
Það er öfgafullt trúarkerfi í nýjum búningi að krefjast þess að siðir, hefðir og gildi séu brotin niður og enduruppfundin eftir smekk þröngs hóps siðapostula.

Þeir kalla sig „frjálslynda“ eða „framfarasinna“. En hvað er frjálslynt við að þagga niður andmæli? Hvað er hófsamt við að stimpla alla sem vilja halda í rótgróin gildi sem „fordómafulla“ eða „hættulega“?

Að rífa niður er auðvelt – en ekki dyggð

• Það krefst engrar ábyrgðar að eyðileggja. Engrar visku. Engrar áætlunar.
• Það er auðvelt að sprengja samfélagslegar stoðir í loft upp og hrósa sér svo fyrir eigin „hreina samvisku“ meðan aðrir þurfa að byggja upp úr rústunum.

Þeir eru ekki hlutlausir umbótasinnar – heldur kerfisbundnir eyðileggingarmenn

• Þeir krefjast „afbyggingar“ fjölskyldna, siðferðisviðmiða, þjóðarramma og kynhlutverka og kalla það frelsi. 
• En í raun er það markviss eyðilegging.

Þeir slá sér á brjóst sem „góðir“ – blekking sem allt of margir trúa.

Öfgamerkingin er vopn – ekki lýsing

• Af hverju eru þeir sem standa vörð um hefðir kallaðir öfgamenn?

Það er ekki rökrétt. Það er pólitískt vopn.
Stimplun til að útiloka skoðanir úr umræðunni. Til að gera andmæli „ólögleg“ í samfélaginu.

Verum skýr:

• Það er öfgafullt að neita því að karlar og konur séu ólík.
• Það er öfgafullt að brjóta niður landamæri og úthúða öllum sem mótmæla sem „rasistum“.
• Það er öfgafullt að kenna börnum að hata eigið samfélag vegna fortíðarinnar.
• Það er öfgafullt að afnema sameiginleg gildi og kalla þau kúgun.
• Það er öfgafullt að vilja rífa upp á nokkrum árum menningu sem varð til á öldum samtals og lærdóms

Sannleikurinn sem þeir vilja þagga niður

• Það er ekki öfgafullt að vilja verja það sem virkar.
• Það er ekki öfgafullt að meta það sem hélt fjölskyldum saman og löndum friðsömum.
• Það er ekki öfgafullt að spyrja gagnrýninna spurninga þegar einhver krefst byltingar.

Reyndar er það skylda.

Niðurstaða
Þeir sem vilja sprengja kerfið eru ekki hófsamir. Ekki frelsarar. Ekki siðferðilegir leiðtogar.

• Þeir eru öfgamenn – í orðsins fyllstu merkingu.

Og kannski er kominn tími til að við hættum að biðjast afsökunar á því að segja það upphátt.